de 5400 meter man

Vandaag weer een man-proving-action dag maar... zonder bootjes !!! (Die komen morgen weer)

De Berg Chacaltaya op. Eerst met de bus omhoog en gelukkig konden we met die bus een aardig eind omhoog komen maar.... ik ga weer veuls te snel.... eerst even terug naar het ophalen met die bus..... ik werd lopend opgehaald.... nou is dat niet echt een probleem maar wel vreemd.... langs bij een ander hotel en met een mannetje of 5 wandelen we verder naar een minibusje... waar al een mannetje of 8 staan te wachten.... met z'n 13en in een minibus? Gaat dat passen? Ja, dat past prima, een grote Braziliaan en de nog iets grotere Hollander (ik dus) hadden zelfs 3 zitplaatsen voor ons 2 tjes.... De gids vertelde ons dat we verderop over zouden stappen in een andere bus. Okido. wij op pad en even later pikten we nog een lief, schattig, klein Canadees meisje op en die mocht tussen mij en de Braziliaan in geklemd komen zitten.... nu zitten we echt vol.... dus niet... 3 minuten later bleek dat ze ook voorin met z'n 3en naast elkaar kunnen. Wij met 15 man in dat minibusje de bult op en inderdaad, even later mogen we overstappen in een ..... andere minibus, exact hetzelfde formaat.... dit gaat gezellig worden, gelukkig hadden we een leuke groep, bestaande uit 4 Brazilianen, 3 Bolivianen, 2 Engelse meiden, een Duitse gozer, dat Canadese meiske dus, ik zei de gek en nog een Zuid-Amerikaan wiens nationaliteit ik niet te weten ben gekomen, samen met gids en chauffeur maakt dat dus 15.

Maar goed, we gingen dus met dat busje de berg op en hoewel ik geen beenruimte had en aardig in de kreukels lag sprak het alternatief van lopen me toch minder aan. Eerst La Paz uit, de altiplano op waar ook het vliegveld ligt, op 4060 meter en toen verder omhoog. Het werd een onverhard bergpad en af en toe kwam hij wel erg dicht bij het randje. (zie foto 11, die heb ik vanuit het busje genomen en geloof me, het was een aardige afgrond). Na een anderhalf uur opgevouwen gezeten waren we op +/- 5100 meter, hier werden we eruit gegooid. (zie rechterpijl op foto 8) en mochten we gaan lopen. De "weg" nah ok, het pad liep door naar een soort van berghut alwaar ik foto 3 heb gemaakt, het bord waar ik naast sta is waarschijnlijk naar beneden gedonderd (zo ziet het er ook uit) want volgens mij ben ik hier pas op 5200 meter. Hier begint de echte klim. Paadje steil omhoog naar de eerste top (er zijn er 2) na 50 meter hangt de tong me op de schoenen en ik hou even pauze en maak foto 4 (kunnen jullie gelijk die berghut zien). Oh vroeger... niet zo heel lang geleden, lag hier een gletsjer en was het 's werelds hoogst gelegen permanente skigebied, gletsjer gesmolten, skiërs pleite. Enfin, ik weer verder en om de 30/40 passen even stilstaan om op adem te komen. Toch boven gekomen op de eerste top (zie linkerpijl foto 8) Dit zou zo'n 5300 meter moeten zijn en eigenlijk vond ik het wel best. De onbekende Zuid-Amerikaan, de Duitser en de Canadese waren al boven en al op weg naar de 2e top op dat moment, de 2 Engelse meiden zaten op de eerste top toen ik daar aankwam. De Brazilianen en de Bolivianen hebben het bij de berghut opgegeven. De twee Engelse meiden gingen verder naar de 2e top en ik zeeg naar voor een slokje en genoot een van het uitzicht. Ik keek naar de 2e top en zag een heel steil pad naar boven lopen.... dat trek ik niet.... ik keek nog eens goed en zag dat niemand dat pad volgde maar een veel vlakker pad dat zich om de berg heen naar boven slingerde volgde.... hmmm wacht even.... dat kan ik ook.... dus ... in de benen en verder.... eerst een stuk(je) naar beneden (hoe bedoel je verspeelde energie) om vervolgens vol goede moed het pad omhoog weer in te slaan... met de nodige hijg, puf, ik kan niet meer, stops vlak achter de Engelse meiden (19 en 21 ze hadden me dus helemaal los moeten lopen maar goed, de jeugd van tegenwoordig.....) de top bereikt. YESSSS vijfduizendvierhonderd meter boven zee nivo. De gids heeft de nodige fotootjes van me genomen (zie 1 en 6) en toen foto 9 zelf genomen. Terwijl ik daarvan aan het genieten was liepen de anderen al naar beneden en had ik dus de top een minuut of 5 helemaal voor mezelf, heerlijk. Geen geluid, alleen de wind, de wolken, de bergen en ik.

Daarna ook maar naar beneden gelopen en Alex (dat Canadeesje) heeft toen foto 10 gemaakt. Busje weer in en de berg weer af.... op weg naar de vallei vd maan, dat zat er als toetje nog bij. In La Paz echter stapte driekwart van de groep uit... hadden allemaal andere plannen. Met dus genoeg beenruimte naar de Vallei vd maan gereden. de rit ernaar toe, door de hele stad, was indrukwekkender dan die hele vallei maar ach toch nog een paar leuke plaatsje geschoten en ook foto 15 waar je La Paz ziet liggen en onder de pijl zie je Chacaltaya liggen, waar ik dus 3 uur voor het maken van die foto bovenop stond. (en nee, die bergen links daarvan zijn niet hoger maar lijken hoger omdat ze dichterbij liggen).

Terug naar het hotel, douchen en omkleden en nog even aan dit reisverslag werken, om 7 uur komen Ashling en Noël me ophalen om een hapje te eten.

Oh trouwens, gisteren nog een rondrit gemaakt door La Paz met de citytour... was leuk en eigenlijk jammer dat ik dat niet eerder gedaan heb want ik heb een paar plekjes gezien waar ik best nog wel even rond had willen kijken maar ja, helaas, morgen vertrek ik uit La Paz.

Het was trouwens ook een heel spannend ritje.... we zaten boven in een dubbeldekker, zonder dak. (Het zonnetje scheen dus, lekker genieten) maar er hangen hier zou ongelofelijk veel elektriciteitskabels over straat heen. Dat was af en toe doodeng, heb een paar keer gebukt en zelfs 1x bleven de kabels achter een rand van de bus hangen, gelukkig schoten ze los voordat ze braken. Op foto 18 zie je ze hangen.... vlak boven de bus.... en dit was een moment dat ik durfde te fotograferen en niet op de vloer vd bus lag.... op die momenten hingen de kabels dus nog lager.....

Op foto 19 zie je een vliegtuig landen met daaronder de huizen die over de rand "vallen" Heel apart gezicht, je ziet honderden meters vlakke grond vol huizen, ineens de afgrond in gaan en de bebouwing gaat gewoon door naar de wolkenkrabbers in het centrum van La Paz.

oh 18:55 uur nu, moet rennen, maak het zo wel af....

Zo, ben ik weer, 3 uurtjes later, lekker gegeten, we zijn uitgekomen bij dezelfde Indiër die ik in mijn vorige reisverslag al had vermeld. Deze keer, waarschijnlijk, definitief afscheid genomen van Noël en Ashling. Zij gaan overmorgen voor een aantal dagen de jungle in hier in Bolivia en vervolgen dan hun weg dezelfde kant op als ik maar ze lopen dan een week achter op me.

Ik ga dit epistel online gooien, mijn tassen pakken en naar bedje toe... morgen loopt om 6:45 uur de wekker af... bah....Om 7:30 de bus naar Copacabana en dan moet ik met bus en al het water over.....

Groetjes
Eric