Rotorua en de draad weer oppakken

Rotorua, 25 februari 2011

Zo eens kijken of ik nog een enigszins normaal reisverslag op papier kan krijgen... of normaal... heb heeeeeel weinig gereisd de afgelopen 2 weken, het heeft zich toch allemaal afgespeeld in Rotorua en directe omgeving.

Heb trouwens helemaal niet gemeld hoe het maken van een MRI in zijn werk gaat... en dat is best het vermelden waard.

Allereerst krijg je een uitgebreide vragenlijst om na te gaan of je geen metalen of elektronica in je lichaam hebt, nou dat heb ik niet dus daar geen probleem. Ook vragen ze of je last heb van claustrofobie, nee, ook niet. Daarna uitkleden , mocht mijn ondergoed aanhouden en ik kreeg een leuke kamerjas. Dan de ruimte in waar het MRI apparaat staat, dat is dus een kamer die helemaal afgesloten is van de buitenwereld, de deur is zeker 15cm dik, het lijkt wel een atoomkelder. Enfin, op een soort van brancard gaan liggen met mijn hoofd vlak bij de ingang. Het gedeelte dat gescand moet worden (mijn nek dus) moet in het midden van het apparaat. Eerst kreeg ik een koptelefoon op tegen de herrie en ze hebben op mijn verzoek het locale classic rock radiostation opgezet. Helaas was t 10:55 uur dus ik kreeg reclame, nieuws en reclame...enfin, na de uitleg ook nog een nekbrace om zodat ik me niet zou bewegen, ik mocht ook niet slikken en ik moest proberen om maar wat te slapen.... duh.

Enfin, daar gaan we.... het apparaat in.... en ik begreep meteen waarom die vraag over claustrofobie op t formulier stond, ik ging een klein tunneltje in, zo smal dat mijn armen tegen mijn lichaam werden gedrukt en mijn neus 10 cm van t "plafond" af was. Toen het nieuws begon, begon ook de eerste scan en dus verstond ik niks meer.... ondanks de koptelefoon maakte dat apparaat erg veel herrie en alles trilde. In totaal 3 scans gemaakt en dat duurde bij elkaar een minuut of 20, toen mocht ik er weer uit.

Omkleden en ik stond weer buiten....

nou vrijdag dus de uitslag gekregen maar die weten jullie inmiddels al.

Vrijdag avond met de familie naar familie geweest, Neef Leo heeft een schitterend appartement aan de kust in Mount Maunganui, prachtig gelegen aan de kust op een schiereiland. Ondanks het slechte nieuws van die ochtend hier zeker van kunnen genieten. Zaterdagmorgen met z'n allen naar t strand gegaan, helaas mocht ik t water niet in, niet alleen kunnen golven gevaarlijk zijn ook doen mijn handen meer pijn als ze in contact komen met koud water en zo heet was de zee nou ook weer niet. Dat veranderde toen we naar het zwembad gingen dat bij t appartementencomplex hoort, daar was ook een heetwaterpool bij.... die was zo heet dat je er voorzichtig in moest stappen... dat was lekker aan de handjes en heb daar heerlijk liggen weken tot ik van die gerimpelde oude mannetjes vingers had. 's Avonds uit eten gegaan in een "all you can eat" chinees restaurant en jammie jammie jammie dat was lekker!!! Daarna nog met een wijntje op t balkon gezeten en genoten van een heerlijke zomer avond.... ja, tis hier een graadje of 25... 's avonds wel vaak een beetje frisjes... ik bedoel, ik ben net 4 maanden in Azië geweest, alles onder de 30 graden beschouw ik inmiddels als koud lol.

Zondag was ongeveer een kopie van de zaterdag alleen was t fish & chips ipv chinees. Met Leo en zijn vrouw Susan nog over reizen gesproken en... ze gaan volgende maand naar Nepal... en daar had ik nog roepie's van die ik niet kon inwisselen... dus als blijk van dank voor een heerlijk weekend die roepie's aan hun gegeven.

Zondagavond weer terug gereden en t bed in, bek af....

Maandag is er weinig gebeurd dat t vermelden waard is, JP en Gitty aan t werk, kids naar school. Die dag ook jullie geïnformeerd over de uitslag.

Dinsdag is er iets heel ergs gebeurd maar dat ontdekte ik pas toen Gitty thuis kwam en vroeg of ik t nieuws gezien had... niet dus... een zware aardbeving heeft Christchuch, de één na grootste stad van Nieuw Zeeland, op het zuider eiland geraakt. Vijf maanden geleden was Christchurch ook al geraakt door een aardbeving, toen zijn er geen slachtoffers gevallen. De aardbeving van dinsdag was minder zwaar, 6.3 op de schaal maar de schade is enorm en er zijn veel slachtoffers gevallen. Het epicentrum lag maar 5km diep en maar 10km buiten het stadscentrum.

Het hele land is in shock en de tv gaat 24 uur per dag door met verslaggeving. De beelden op tv zijn schokkend en de verwoesting is immens. Jean Pierre en Gitty zijn allebei lid van "civil defense" een soort van burger hulpverleningsorganisatie en ze werden dan ook dinsdag al opgeroepen om klaar te staan en woensdagochtend om 7 uur vertrokken ze naar Christchurch om te assisteren bij de hulpverlening. Emily verblijft deze dagen bij een vriendin dus hebben Jared en ik het rijk alleen. Tot op heden gaat dat prima, we vermaken ons uitstekend en tot dusverre heb ik hem nog elke avond op tijd in bed gekregen, elke ochtend op tijd op school en mijn kookkunsten worden door hem ook gewaardeerd alhoewel hij de gebakken aardappeltjes met meer enthousiasme begroette dan de kerrie-ananas rijst :-).

Tussendoor ook nog even het ziekenhuis gebeld voor een nieuwe afspraak met de arts. Dinsdagochtend 1 maart mag ik weer bij m langskomen. Sinds het nieuws van vrijdag zijn er uiteraard wel wat vragen bij me boven gekomen, voornamelijk over wat ik wel en niet mag. En de belangrijkste natuurlijk...of ik na 2-3 maanden door zou mogen reizen...

Nou al wassend, eten kokend en schoonmakend is t dus inmiddels vrijdag geworden, net Jared van school gehaald en we hebben weekend !!!!!

We gaan de bloemetjes buiten zetten

Groetjes
Eric