De zout- en hoogvlaktes van uyuni

Zo, hallo allemaal,

Ik ben inmiddels veilig aangekomen in Potosi maar dit reisverslag gaat alleen over de trip van San Pedro de Atacama naar Uyuni, 3 dagen per Jeep door de woestijn en ik kan alvast melden dat het 3 geweldige dagen zijn geweest. Ik heb absoluut geen last van hoogteziekte, integendeel, voel me uitstekend en ik was één van de actiefste van de groep!

maar goed, laat ik bij het begin beginnen, vrijdag de 24ste, dus vroeg opgestaan en netjes opgehaald, leuke was dat die Japanners die dus in mijn groep zaten ook in mijn hotel zaten... 2 kamers verderop! Ontbijtje was prima, iedereen druppelde binnen echter ik hoorde ook Frans en Duits...hmmm... enfin, met een kop koffie naar buiten gelopen voor een peuk. Even leek het erop dat ik de enige roker zou zijn in de groep maar even later kwam één van de meiden die ik Duits had horen spreken naar buiten en joeg ook de brand in een peuk, in perfect schoolduits gaf ik uiting aan mijn blijdschap een mederoker getroffen te hebben, zij gaf uiting aan haar blijdschap iemand gevonden te hebben die ook Duits sprak. Ze heet Aneli en even later kwam haar reisgenote naar buiten en dat was Lisa, haar nichtje. Enfin, busje in en in totaal bleken we met 11 man te zijn. Wij op weg naar de grens. Die rit duurde even en onderweg moesten we een lijst invullen met wie we allemaal zijn... voor mij een mooie gelegenheid om eens te zien wat we aan boord hebben... Naast de Duitsers en Japanners hebben we: 2 Ieren (Noël en Ashling) 2 Fransen (Axel en Julie) en 2 Brazilianen (Mauru en Paula), ik was dus de enige alleen reizende van de groep.

Met de bus door de Chileense grens en in het niemandsland tussen Chili en Bolivia wachten er 2 jeeps op ons, hier dus overgestapt en samen met de Ieren en Brazilianen in de jeep van "Edgar" terecht gekomen (niet echt een Boliviaanse naam) Leuke gast en, zo zou later blijken, een hele goede en prettige chauffeur, voelde me zeer veilig bij hem aan boord.

Na een paar kilometer waren we bij de Boliviaanse grens en dat was wazig... zowel de weg als het spoor gaat hier de grens over en om een stempel in mijn paspoort te krijgen moest ik 200 meter door de woestijn lopen... over spoorrails heen, om een 2tal treinen heen naar en klein half in elkaar gestort gebouwtje.... enfin, stempel was toen snel verkregen en daar gingen we, eerst een stukje over de hoofdweg naar Uyuni maar al snel was het rechtsaf de wildernis in.

Bij een berg ruige rotsen een stopje gemaakt en aangezien we inmiddels boven de 4000 meter zaten hier eens uitgeprobeerd hoe ik me zou voelen als ik een beetje ging klauteren en dat viel me erg mee!!! Ja, je merkt duidelijk dat er minder zuurstof in de lucht zit en je moet goed op je ademhaling letten maar had verder nergens last van, zelfs nog even een peukie gerookt. Jeeps weer in en daar gingen we, dwars door riviertjes (foto 3) heen en tegen 4en waren we bij het hotel. Er waren vier kamers met 4 bedden... en ik had mazzel... had zo'n kamer voor mezelf, de Ieren ook en de anderen deelden zo'n kamer. We zaten op 4000 meter en toen de zon onder was werd het bitter koud... Kacheltje wat in de eetruimte stond opgestookt en na het eten (zie foto 4) om 9 uur naar bed. Ik heb alle beddengoed van 2 bedden op elkaar gegooid en ben daar onder gaan liggen, had ik ook mijn slaapzak niet nodig. Midden in de nacht wakker geworden, ik droomde dat ik door een Peruaan werd gewurgd...naar adem happend werd ik wakker... hmmm duidelijk dat ik op 4000 meter zit lol. Daarna nog een paar uurtjes geslapen en om 4:30 uur.... de wekker.... ja, we hebben een lange dag voor de boeg... en het was koud lieve mensen, dat wil je niet weten.... al bibberend de jeep in en 2 uur rijden naar Laguna Colorado, hier ontbeten (4200 meter, zie foto 5) terwijl de zon opkwam, na het ontbijt het heuveltje wat ernaast lag opgelopen, misschien 30 meter hoog maar moest onderweg wel stoppen om op adem te komen.

Daarna naar het meer zelf, het water is rood gekleurd vanwege de algen die erin zitten. Zwermen flamingo's (zie foto's 6 en 7) op het water, mooi!! Schitterend gelegen tussen de bergen en het niets... verder alleen zand, rotsen, bergen en sneeuw.... schitterend leeg landschap. Terug de jeeps in en we gingen steeds hoger en hoger, het landschap was adembenemend (of kwam dat door de hoogte?) Van zo'n 4200 meter reden we omhoog naar 4700 meter door een brede "vallei" schat zo'n 20km breed en eindeloos lang, donkerbruin gravel, zand en stenen en om ons heen de bergpunten van 5000 meter, 6000 meter en hoger, tijdens het rijden een paar foto's gemaakt maar op een 2 dimensionaal plaatje komt het gewoon niet over. (zie foto 12) Op zo'n beetje het hoogste punt samen met Noël staan dansen (foto 13) en nadat de foto gemaakt was storten we bijna ter aarde vanwege zuurstof gebrek.

Weer een eindje gereden en toen werden we de jeeps uit gejaagd en moesten we lopen, de jeeps reden verder (foto 15) en zouden vast de lunch voorbereiden (foto 16) en die was geweldig!!! Daarna nog 3 meertjes gezien met flamingo's, bij Laguna Canapa weer een plaatje geschoten (foto 17) en daarna uren naar het noorden gereden. Was het 's morgens nog ijs- en ijskoud... omdat ik op het zuidelijk halfrond zit staat de zon dus in het noorden... ik zat voorin..dus toen we naar het noorden reden had ik de zon vol in de smoel.... raampjes moesten dicht vanwege de enorme hoeveelheid stof die opwaaide en zowel de airco als de kachel in de jeep deden het niet.... uiteindelijk voelde ik me een soort diepvries kreeft... van stijf bevroren rechtstreeks de oven in en uiteindelijk knalrood...

Vlak voor zonsondergang aangekomen bij het zouthotel. Gebouwd van zoutblokken en ook de vloeren waren bestrooid met zout... lekker gegeten (foto 20) en een heerlijke warme douche gehad. Daarna de keuze... om 6 uur opstaan en de zonsopkomst zien of blijven liggen en om 8 uur aan het ontbijt... Ik had, mede door die wurgdroom en het vroege opstaan niet zo best geslapen en gaf aan dat ik wél meewilde om 6 uur maar dat als ik me niet melde ze me niet hoefden wakker te maken.

Ik sliep op tijd, ongestoord en toen om 6 uur de wekker afliep sprong ik er ook vol enthousiasme uit, alleen de Japanners kozen voor het uitslapen. Zonsopgang was best aardig (zie foto 21) daarna ontbijt en toen moest het hoogtepunt (figuurlijk dan want we zaten inmiddels op "maar" 3600 meter) de salar de Uyuni. De grootste zoutvlakte ter wereld, 12.000 vierkante kilometer en gemiddeld 6 a 7 meter dik... da's aardig wat zout. Wij met die jeeps (zie foto 22) er doorheen en dan rij je dus gewoon 100km per uur en dan rustig een uur lang zonder dat je wat anders tegen komt dan zout. Het was duidelijk dat Edgar stuurde op de bergpunten in de verte.... hij gaf aan dat het in het regenseizoen veel leuker is.... dan kan ie de bergen niet zien en is het veel spannender of ie op de goede plek uitkomt.

In het midden van die zoutvlakte ligt Isla de Pescado, een eiland in de zoutzee dus, (zie foto's 23 en 24) op dit eiland (en op andere plekken) groeit een cactus die precies 1cm per jaar groeit... een boomke van een meter is dus al een eeuw oud... na dat eiland de zoutvlakte weer op om, grappige en leuke foto's te maken.... we moesten het wel netjes houden van Edgar... is redelijk gelukt.... eerst prioriteiten gesteld (zie foto 25) en daarna nog wat leuke plaatjes geschoten (zie 26 en 27).

De zoutzee uit, langs Uyuni, naar het treinkerkhof, daar liggen oude locomotieven die tot 1930 zijn gebruikt, was niet echt spectaculair, foto's halen dit reisverslag ook niet. (De Brazilianen kwamen de auto niet eens uit....) Terug naar Uyuni iedereen geknuffeld en bedankt en weer de eigen weg gegaan... hoewel.... van ons 11-en gaan er morgen 7 (waaronder ik dus) naar Potosi dus we komen elkaar vast nog wel tegen...

Al met al een geweldige paar dagen gehad, heel erg genoten

Groetjes
Eric
ps: In 3 dagen 275 foto's gemaakt dus vind een selectie van 28 nog reuze meevallen.... foto 28 is trouwens zo'n lama met strikjes waar ik in mijn vorige verslag over vertelde.....